Της Μπουρνουσούζη Μαρίστης
Πάντα θα υπάρξουν στιγμές που θα συγχωρέσεις και θα συγχωρεθείς γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν όσο και αν οι αναμνήσεις παραμένουν ίδιες!
«Η υποκρισία δεν έχει πια όρια σε τούτο τον κόσμο» σκέφτηκε ο Ρένος καθώς ρόλαρε την αρχική σελίδα στο facebook του. Ο Νίκος και ο Τάκης είχαν διοργανώσει μια ολόκληρη εκδήλωση με επίτιμους ψυχολόγους καθηγητές οι οποίοι επεξηγούν την επίδραση που έχει σε ένα μικρό παιδί το bulling. Μια εκδήλωση κατά του bulling; «Σοβαρά τώρα;» μονολόγησε ο Ρένος. Και σα να μην έφταναν αυτοί οι δύο, ο επίτιμος ψυχολόγος πλέον και επικεφαλής της ομιλίας θα ήταν ο Άρης. «Ο Άρης που μας έδενε με σχοινιά στις τουαλέτες και μας άδειαζε τα τετράδια από τις τσάντες μας! Ο Άρης, ο μεγαλύτερος υποκριτής, το καλύτερά παιδί μπροστά στους καθηγητές και στους γονείς, το χειρότερο στην αυλή του σχολείου.» σηκώθηκε για να κάτσει ένας ηλικιωμένος και χαμένος στις σκέψεις του πλάγιασε στο στύλο του λεωφορείου.
«Ακόμα θυμάμαι τους 3 νταήδες που έκαναν κόλαση σε όλα τα παιδάκια που ήταν διαφορετικά από αυτούς, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Είχα την τύχη να τους έχω συμμαθητές για 9 χρόνια. Όποιος ήταν χοντρός του έπαιρναν το κολατσιό λέγοντας ότι θα γίνει σαν αγελάδα με μεγάλα μαστάρια αν συνεχίσει έτσι… Ακόμα θυμάμαι πως με κοροϊδεύαν για το όνομα μου. «Ρένος ή μήπως Ρένα ;» και όλο με φώναζαν θηλυπρεπή και π@@@τη, επειδή ήμουν ευγενικός με τα κορίτσια, επειδή δεν έφτυνα σαν άντρας και δεν έπαιζα ποδόσφαιρο.»
«Και τώρα να που έκαναν ολόκληρη εκδήλωση κατά των πράξεων που οι ίδιοι έκαναν κάποτε και μάλιστα καμάρωναν γι’ αυτά που έλεγαν και γι’ αυτά που έκαναν. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν είναι πια παιδιά, δεν θα κάνουν bulling στα παιδιά αλλά είμαι σίγουρος ότι θα μιλούν άσχημα και ερειστικά στους συνομήλικους του και μη. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μετανιώνουν. Θα μπορούσε λίγο ο Τάκης να έχει αλλάξει, γιατί πάντα πίστευα ότι ήταν καλό παιδί που είχε μπλέξει με τις λάθος παρέες. Μεγαλώνοντας ένιωθε την ανάγκη να μου ζητήσει συγγνώμη και αυτό έκανε λίγο πριν φύγουμε από το γυμνάσιο: «Συγγνώμη Ρένο, για όλα όσα σου έκανα τόσο εγώ όσο και οι άλλοι, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» «λάθος πάντα μπορείς να κάνεις αλλιώς, οι επιλογές σου είσαι!»», κατέβηκε από το λεωφορείο με το κινητό στο χέρι και συνέχισε να μονολογεί.
«Από την άλλη μήπως όλη αυτή η συμπεριφορά ελλοχεύει ενοχές του παρελθόντος. Ενοχές για τις πράξεις που έκαναν και τώρα τις δικάζουν αλλά αποφεύγουν να δικάσουν τον εαυτό τους. Θα ήθελα πολύ να είμαι από μία μεριά και να δω τι θα πουν για αυτό το θέμα και να τους απαντήσω, « εσείς δεν ήσασταν που κάνατε άσχημες πράξεις εις βάρος των άλλων παιδιών και έπειτα καμαρώνατε για το νταϊλίκι σας ;» τότε τι θα απαντούσαν;, είμαι σίγουρος ότι θα έλεγαν ότι το έχουν μετανιώσει και κάνουν τα πάντα να επανορθώσουν για τα λάθη του παρελθόντος.»
«Και όμως οι πράξεις δεν γυρίζουν πίσω. Αν αφήσεις ένα ποτήρι να πέσει κάτω δεν υπάρχει γυρισμός παρά μονό συγγνώμη και τι να το κάνεις το συγγνώμη όταν όλα έχουν γίνει θρύψαλα.» κάθισε στον καναπέ με τις σκέψεις του κουβάρι και άναψε την τηλεόραση.
Οι σκέψεις του Ρένου τον πλημμύριζαν και του δημιουργούσαν ένα σύννεφο στην ψυχή, καθώς θυμόταν τα άσχημα παιδικά του χρόνια. Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι οι τρεις εφιάλτες του γινόντουσαν ήρωες μπροστά στα μάτια των άλλων. Ήθελε να κλάψει και να φωνάξει, να πει την αλήθεια. Γι’ αυτόν, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Όμως μήπως οι συμμαθητές του είχαν αλλάξει. Είχαν προσπαθήσει να αλλάξουν. Είχαν καταλάβει τα λάθη τους και είχαν ζητήσει συγχώρεση πρώτα από τον ίδιο τους τον εαυτό και έπειτα αναζήτησαν την εξιλέωση, την λύτρωση της ψυχής τους. Μήπως ήρθε η ώρα να μάθει να δίνει δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους, να τους εμπιστεύεται και να τους συγχαρεί για λάθη που καταλάγιασαν, για λάθη που προσπάθησαν να τα κάνουν σωστά… Εξάλλου άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, πόσο μάλλον σε μια τόση δα ηλικία. Τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Είχε αποφασίσει. Το Σάββατο θα πήγαινε στην εκδήλωση με την ελπίδα ότι οι συμμαθητές του είχαν αλλάξει, όπως είχε αλλάξει και αυτός…
