Οι παιδικές μας αναμνήσεις μένουν μέσα μας και επιζούν πάντα, ακόμα και αν επέλθει η αλμυρή γεύση και η στυφή εμπειρία της δύσκολης καθημερινότητας και της ενήλικης ζωής.
Οπότε ακούω βιβλιοπωλείο, το δικό μου μυαλό αναπολεί τις παιδικές αναμνήσεις που βίωνα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο: τον Προκόπη στου Ζωγράφου, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Θεράποντος.
Κανένα άλλο βιβλιοπωλείο δε σημάδεψε τόσο πολύ την παιδική μου ηλικία όσο ο Προκόπης, στο οποίο περνούσα μεγάλο μέρος της ημέρας μου. Τόσο ψάχνοντας τα πολλά βιβλία του, αλλά και άλλο τόσο ψάχνοντας τα χρωματιστά μαρκαδοράκια, τα πολύχρωμα τετράδια, τα στυλό με διαφορετικά χρώματα.
Ήταν για εμένα μία παράδοση, όλα τα χρόνια του Δημοτικού/Γυμνασίου. Κάθε Σαββατοκύριακο ή τα καλοκαίρια, που έμενα Ζωγράφου, πήγαινα σχεδόν καθημερινά και αγόραζα διάφορα κόμικς, ειδικά τη μικρή Λουλού. Γιατί τότε ήταν χρόνια αθωότητας και πραγματικά πίστευες πως ένα βιβλίο ή ένας μαρκαδόρος είναι πολυτιμότερα από χρήματα. Έβλεπες τα πράγματα αγνά, δεν είχε έρθει ακόμα η ενήλικη ανωριμότητα να σε προσγειώσει στην άνυδρη καθημερινότητα.
Αγάπησα τον Προκόπη διότι είχε πληθώρα βιβλίων για πολλά και διαφορετικά θέματα, διάφορα σχολικά είδη, ήταν ένα βιβλιοπωλείο σε μία σχετικά ήρεμη τοποθεσία που σου έδινε τη δυνατότητα να διαβάσεις με μεγαλύτερη συγκέντρωση, σε αντίθεση με πολλά βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Προκόπης δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά μου, είναι μία από τις ομορφότερες αναμνήσεις μου. Και ακόμα και αν τον επισκέπτομαι και τον βλέπω πια με τη ενήλικα μάτια μου, πάντοτε βλέπω στους διαδρόμους εκείνο το παιδί που τρέχει, γελάει δυνατά και διαβάζει με δυνατή φωνή.
