Ο χρόνος είναι κάτι άπιαστο και όμως ο άνθρωπος μπόρεσε να το ορίσει. Είναι ένα δημιούργημά του, που όπως όλα τα δημιουργήματα του εμπεριέχει καλό και κακό. Είναι ένα αναγκαίο κακό. Ναι είναι μια ανάγκη που πηγάζει από τα έγκατα του ανθρώπινου νου. Διάολος αυτός ο ανθρώπινος νους, όλα τα φτιάχνει και όλα τα καταστρέφει.
Και αυτό ακριβώς που με ενοχλεί δεν είναι ο χρόνος, είναι ο άνθρωπος σε συνάρτηση με τον χρόνο. Και αυτή η συνάρτηση είναι ένα αναγκαίο κακό.
Ο χρόνος είναι δίκαιος μα ο άνθρωπος άδικος. Άδικος με το ίδιο του το δημιούργημα. Πόσο αμφιλεγόμενοι γινόμαστε, τόσο που δεν αντέχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολύ απίστευτοι είμαστε, έτσι δεν είναι;
Ο άνθρωπος έχει την τάση να σπρώχνει τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα για να φτάσει σε κάτι που δήθεν νομίζει ότι επιθυμεί πολύ και καταλήγει να τρέχει πιο γρήγορα από τον χρόνο. Τρέχει να προλάβει την Ιθάκη και κλείνει τα μάτια στο όλο ταξίδι. Μα εν τέλει το πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και όχι η Ιθάκη και όταν θα το καταλάβει θα είναι αργά. Όλοι έτσι πορευόμαστε όσο και αν εθελοτυφλούμε.
Ανυπομονούμε να έρθει το καλύτερο και απαρνιόμαστε το καλό που ζούμε νομίζοντας ότι είναι το χειρότερο και όταν έρθει το κακό, αρκούμαστε σε αυτό για να μην μας συμβεί το χειρότερο. Δειλός ο άνθρωπος. Θαρραλέος ο χρόνος, συνεχίζει περνά και να προσπερνά όλους εμάς που κατεβάζουμε το κεφάλι στην στιγμή, στο λεπτό και στο δευτερόλεπτο.
Απλά ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα. Νιώθουμε το παρελθόν, γατζωνόμαστε από το αν και το γιατί, κυνηγάμε το μέλλον κολλάμε σε αυτό το θα, και απαρνιόμαστε το παρόν μας, την στιγμή μας, την αναπνοή που έρχεται και φεύγει. Ξεχνάμε να ζήσουμε το παρόν.
Η αυλαία άνοιξε και τα μάτια μας έκλεισαν. Σκοτάδι. Μα το σκοτάδι ο χρόνος δεν το λογαριάζει, το ποδοπατά και το τινάζει σαν χάρτινη άμμο στον αέρα. Πιάσε την αν μπορείς και αν προλαβαίνεις. Ξύπνα από το λήθαργο. Ο χρόνος δεν κοιμάται ποτέ. Κινείται σαν αέρας, μην σέρνεις το κορμί σου νιώσε τον και ακολούθησε τον. Μπορείς να γίνεις χρόνος, να ζήσεις μια ζωή.
