Της Μάγδας Αδαμίδη
Αγαπητέ έρωτα,
Αλήθεια, δεν ξέρω πώς πρέπει να σε προσφωνήσω. Είναι αρκετή η οικειότητα που διέπει τη μεταξύ μας σχέση για να σε αποκαλέσω “αγαπητό”, ή είσαι ακόμη κάτι το μακρινό, το άπιαστο, το αξιότιμο; Όπως και να χει, πήρα την απόφαση να σου γράψω. Να σου γράψω και να σε ενημερώσω για όσα προξενείς, για όσα κουβαλάς ευθύνη μέσα στις ανθρώπινες ζωές.
Κάποιες φορές τυχαίνει και, αυτά τα περίεργα όντα που λεγόμαστε άνθρωποι, πέφτουμε στην παγίδα που φέρει το όνομα σου. Που λέγεται έρωτας.
Παγίδα ή σωτηρία; Παράδεισος ή κόλαση; Κι αν είναι ένα φάσμα αντιφάσεων; Τότε πώς βρίσκουμε την άκρη; Ποιος μας τη δείχνει; Κι αν δεν μας τη δείχνει κάνεις τότε τι; Χανόμαστε, και πέφτουμε και φοβόμαστε, μέχρι από το σκοτάδι να βγούμε στο φως; Κι αν δεν βγούμε ποτέ και αιχμαλωτίσουμε τους εαυτούς μας στο φάσμα αυτό; Πώς θα σωθούμε;
Έρωτα, έρωτα… Σε εξύμνησαν και σε λάτρεψαν όλοι οι λαοί του κόσμου, ήσουν πάντα μια ιδέα που έκαναν δική τους γενιές και γενιές Γιατί λοιπόν είσαι σκληρός και φοβίζεις τις καρδιές; Όποιον παίρνεις στην αγκαλιά σου, ξέρω πως τον φροντίζεις με στοργή και ζήλο, για ποιο λοιπόν λόγο να χαρίζεις πληγές σε ψυχές αγνές; Είσαι ένας δρόμος, ένα σπίτι, είσαι μια αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια, κι όμως, τόσο ανασφαλής. . Σαν τον Ιανό, είσαι κι εσύ ένας πανάρχαιος θεός με δύο πρόσωπα. Δεν μας προστατεύεις μην πληγωθούμε, μόνο μας στέλνεις άοπλους σε έναν πόλεμο με την ίδια την ψυχή μας. Δεν θα σου κρύψω ότι συνήθως διαλέγουμε εσύ να νικήσεις. Σου δίνουμε οι ίδιοι φαρέτρα και βέλη και στοχεύουμε στα τυφλά, ενώ παράλληλα ευχόμαστε να εισακουστούν οι προσευχές μας. Προσευχές σε ένα φτερωτό μωρό που πετά από πάνω μας γελώντας ασταμάτητα.
Θα ξέρεις φαντάζομαι, έρωτα, ότι όταν μπλέκεσαι με τον εγωισμό, τότε είναι που μας μπερδεύεις πιο πολύ. Γιατί εκτός από επίπονος και σκληρός είσαι και εγωιστής, κι όλα τα θες δικά σου. Δε συμβιβάζεσαι. Δεν θες να μοιραστείς. Θες μια αιωνιότητα και την θες όλη δική σου. Δεν κοιτάζεις στοιχεία, δεν λογαριάζεις απαγορεύσεις, ηθικές, μη και πρέπει. Κοιτάζεις κάτι που δεν βλέπουμε εμείς, κάτι μεγάλο και σπουδαίο. Παίρνεις μια ασημένια κλωστή και συνδέεις ανθρώπινες καρδιές. Λες μυστικά αθώα και μη από χείλη σε χείλη. Κάνεις τους ανθρώπους να τρελαίνονται, μας κάνεις να εξαρτιόμαστε από μάτια, από χαμόγελα, από πράξεις που δεν είναι καν δικές μας. Μα, το χειρότερο που μπορείς να μας κάνεις, είναι να πάρεις αγκαλιά την ευτυχία μας, και να την τοποθετήσεις σε ξένα χέρια, ώστε, έστω και για λίγο, εκείνη να εξαρτάται από εκείνα.
Και τελικά σε ρωτώ να μου πεις τι είσαι. Άνθρωποι όλου του κόσμου σε είπαν γλυκό σαν άγγελο, την ίδια στιγμή που έκλαιγαν για τον δαίμονα που είδαν στο πρόσωπό σου, που τους χτυπούσε αλύπητα. Σκουπίζεις δάκρυα την ώρα που προκαλείς ακόμα περισσότερα. Ξεκινάς από ένα τίποτα και γίνεσαι τα πάντα. Ξεκινάς αστεία, όλο υποσχέσεις, μας φοράς τις παρωπίδες της ρόδινης ψευδαίσθησης, για μας αποκαλύψεις στο τέλος τις θυσίες που κάθε λίγο ζητάς. Και υψώνεις βουνά και εμπόδια, ενώ άλλοτε ανοίγεις τους δρόμους για να φτάσουμε στην αγκαλιά που ανήκουμε.
Κι όμως, είσαι τόσο όμορφος, έρωτα.
Η Μάγδα Αδαμίδη γεννήθηκε το 2002 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Καρδίτσα και τα Χανιά. Έχει διακριθεί σε περιφερειακούς και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ παράλληλα έχει ασχοληθεί με την σύνταξη ποικίλων άρθρων σε μαθητικά έντυπα. Η συνεχής της ενασχόληση με τα βιβλία καλλιέργησε μέσα της την αγάπη για την συγγραφή. Από παιδί πίστευε ότι το πιο μαγικό πράγμα που μπορεί να προσφέρει η συγγραφή στον άνθρωπο, είναι πως ο καθένας έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο γράφοντας, και στην συνέχεια να δώσει την ευκαιρία και στους γύρω του να τον επισκεφθούν. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δυάς το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Οι ‘’Επόμενοι: στα χνάρια των σκιών’’ .
